تور مسافرتی: گفته می گردد که برای رسیدن به تراس مسجد بزرگ آصفی در هند که بخشی است از مجتمع عظیم بارا امامبارا ۱۰۲۴ راه، اما تنها یک راه برای بازگشت از آن وجود دارد.
به گزارش تور مسافرتی به نقل از مهر، خانه فرهنگ ایران در بمبئی در گزارشی که آنرا برای انتشار در اختیار مهر قرار داده، به معرفی تاریخچه بنای موسوم به «بارا امامبارا» در هند و همینطور معماری منحصر به فرد آن پرداخته است. این گزارش در زیر از نظر مخاطبان می گذرد:
مجتمع «بارا امامبارا» (Bara Imambara) یکی از ساختمان های ارجمند، باشکوه، مجلل و تاریخی در لکنهو، هند است که توسط آصف الدوله معروف به «نواب آواده» در سال ۱۷۸۴ تولید شده است. این بنا را همینطور «آصف امامبارا» هم می خوانند. بارا (Bara) به معنای بزرگ و امامبارا (Imambara) به معنای یک سالن مقدس تولید شده به منظور عزاداری است.
بافت ساختمان
این ساختمان همینطور شامل مسجد بزرگ آصفی، بولو بولایایا bhul-bhulaiya (دخمه های پرپیچ و خم یا هزارتو) و بولی bowli (حوضچه)، که آب روان به خوبی در آن جریان دارد و دو دروازه متحرک که منتهی به سالن اصلی است، می گردد. گفته می گردد که ۱۰۲۴ راه برای رسیدن به تراس این بنا وجود دارد، اما تنها یک راه برای بازگشت از آن موجود است.
ساخت و ساز بارا امامبارا در سال ۱۷۸۵ در حالیکه یک سال از قحطی و ویرانی می گذشت، شروع شد. یکی از اهداف اصلی آصف الدوله از طریق اندازی این پروژه فراهم آوردن اشتغال برای مردم منطقه برای تقریباً یک دهه بود. گفته شده است چون قحطی ادامه یافت، افراد عادی در روز مشغول بنا کردن و ساختن این ساختمان بودند، در حالیکه نجیب زاده ها و دیگر بزرگان هر آنچه را که آنها در روز ساخته بودند، در شب خراب می کردند. در واقع این یک پروژه بود کینزگرا (Keynesian) در زمینه تولید اشتغال بود {کینزگرایی، نوعی سیاست اقتصادی-سیاسی است که در تلاش است در درون نظام سرمایه داری با عرضه مجموعه ای خدمات رفاهی-اجتماعی و کنترل نسبی اقتصاد توسط دولت از بروز بحران های ادواری و غیرادواری نظام اقتصادی سرمایه داری جلوگیری کند}.
ساخت امامبارا در سال ۱۷۹۱ به آخر رسید. هزینه تخمین زده شده در امامبارا بین نیم میلیون روپیه تا یک میلیون روپیه است. حتی بعد از اتمام، نواب هر ساله بین چهار تا پنج هزار روپیه در دکوراسیون آن هزینه صرف می کردند.
سبک معماری
معماری این مجتمع، بلوغ طراحی مغول را به نمایش می گذارد، در مسجد بدشاهی (Badshahi Mosque) که یکی از آخرین پروژه های بزرگ است، هیچ عنصر اروپایی یا آهنی در آن به کار برده نشده است. آرامگاه آصف الدوله در امامبارای اصلی که محوطه مرکزی است، واقع شده است. در ابعاد ۵۰ تا ۱۶ متر و بیشتر از ۱۵ متر ارتفاع، هیچ ستونی از سقف پشتیبانی نمی کند و این یکی از بزرگترین سازه های طاق در جهان است. هشت اتاق با ارتفاع سقف های متفاوت در اطراف آن تولید شده است که اجازه می دهد فضای بالای این هزارتوی پر پیچ و خم، سه بعدی شود و این اتاق ها با ۴۸۹ راهروی متفاوت به درب ورودی اصلی وصل می شوند.
این بخش از ساختمان و اغلب کل مجموعه، بعنوان «بولب هولایا» (Bhulbhulaya) به معنای هزارتو، شناخته می گردد و بعنوان یکی از جاذبه های توریستی محبوب و احتمالاً تنها هزارتوی موجود در هند است که بر روی زمین باتلاقی تولید شده است. آصف الدوله همینطور یک دروازه به سبک رومی با ارتفاع ۱۸ متر، درست در خارج از ساختمان بنا کرده است، که این دروازه با تزئینات شاد، زیبا و رنگارنگ در غرب امامبارا واقع شده است.
طراحی امامبارا با استفاده از یک روند رقابتی به دست آمد. برنده یک معمار از دهلی بود که «کیفیت الله» (Kifayatullah) نام داشت و او هم در سالن اصلی امامبارا دفن شده است. این یکی دیگر از جنبه های منحصر به فرد این ساختمان است که سرمایه گذار و معمار این مجتمع، در کنار یکدیگر دفن شده اند. سقف امامبارا تولید شده از پوسته برنج است که شاهکاری دیگر در این ساختمان به حساب می آید.
افسانه
در این مجتمع یک گذرگاه یا تونل مسدود شده وجود دارد که طبق افسانه ها، به یک گذرگاه زیرزمینی در نزدیکی رودخانه گمتی به طول یک مایل متصل می گردد. شایعه است که دیگر تونل ها به فیاض آباد (مکان رهبری سابق نواب ها)، الله آباد، آگرا و حتی دهلی، ختم می شوند. همه آن تونل ها همچنان پابرجا هستند اما بعد از یک مدت زمان طولانی و همینطور گزارش های رسیده از ناپدید شدن افرادی که برای کاوش به آنجا رفته بودند، بسته شده اند. اما در حقیقت، اصل قضیه هنوز بررسی نشده است.